30th Jun2011

Column: Brno zit als een afgeragde fauteuil

by Niels Peuchen

Brno is anders. Ik dans in een doodgewoon park tussen de rastafari’s om een uur of tien, elf ‘s avonds. Ik bestel de duurste gerechten van de kaart omdat één Tsjechische kroon meer de waarde heeft van een papieren Burger King-kindermenukroontje dan van een uit goud gemaakt hoofddeksel.

Een cultuurshock zou ik het niet willen noemen, een plezante verrassing des te meer. Als Brno een stoel zou zijn, dan is het een fauteuil met gaten in de bekleding en opgedroogde bleek over de leuning. De eigenaar van de fauteuil heeft al meerdere keren beloofd de bekleding te laten vervangen, maar dat zijn woorden, geen daden. Zodra je echter gaat zitten, merk je dat ook een afgeragde fauteuil een heerlijke zitplek is.

Anders is ook de muziek waarop de Brno’ers dansen. Staat in het Nederlandse uitgaansleven een nieuw, fijn hitje standaard in een zorgvuldig uitgedokterde afspeellijst, dan kom je minimaal anderhalf jaar later dat liedje in Brno tegen, voorafgegaan door Boney M en gevolgd door ABBA. Anders zijn de gemuilkorfde honden, alsof het bloeddorstige wezens zijn die naar de aarde zijn gestuurd om de apocalyps te bewerkstelligen. Anders zijn de trams met luikjes in het dak die standaard geopend zijn, waardoor het ook in de tram kan regenen. Anders zijn de heuvels, de hoogteverschillen, de bescheiden bergen in de stad. Anders zijn de voetgangerslichten die niet knipperen voordat ze op rood springen.

Als we zondag aankomen in Utrecht, ga ik onder een van de bankjes in de trein zitten. Alsof ik acht jaar ben, op mijn hoofd een stalagmietencollectie prijkt door een halve pot Kruidvat-gel en ik net op een schoolreisje ben geweest. Maar deze keer doe ik het niet om mijn ouders te laten denken dat ik vermist ben. Deze keer doe ik het om Nederland in de wacht te zetten en het ‘andere’ Brno nog even niet te vergeten.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*


*

You may use these HTML tags and attributes: